Kalgoorlie en de Solomons

Zo, weer even een update voor de zomervakantie. Voor jullie tenminste, wij moeten hier gewoon doorwerken.
Ja, in de afgelopen drie maanden is niet zoveel voorgevallen. Hier gaat het leven gewoon zijn gang, net als in NL. Maar ik zal eens even in mijn agenda bladeren om te zien wat ik zoal gedaan heb in april, mei en juni.
Eind april waren we met zijn vieren een lang weekend naar Kalgoorlie geweest. Dit is een oud goudmijn stadje en ligt zes uur rijden ten oosten van Perth. Nogal een eindje rijden dus. De bezienswaardigheid in Kalgoorlie is dus dat er goud wordt gedolven. Ze delven hier goud sinds eind 19e eeuw. Hier hebben ze de grootste open goudmijn in het zuidelijke halfrond, ze noemen het de Superpit. En inderdaad de mijn is ontzettend groot, ik heb wat foto’s bijgevoegd dan heb je een beetje een gevoel hoe groot ie is. Om je een idee te geven, de vrachtwagens die je op de foto’s ziet zijn zo’n 10mtr hoog.
Verder zijn er wat musea in Kalgoorlie en waar Kalgoorlie ook beroemd voor is, zijn de skimpy bars ofwel de topless bars. Ik geloof niet dat ik jullie hoef uit te leggen wat dit zijn. Al met al een leuk weekendje weg uit Perth.
In mei hadden ze in Western Australia een referendum over daylight saving time ofwel zomer/wintertijd. Hier had de regering een drie jaar daylight saving time trial ingevoerd en na drie jaar moest een referendum uitsluitsel geven of dit voorgoed werd ingevoerd. Hier kan iedere staat zelf beslissen of ze dit willen of niet en ook wanneer deze begint en eindigt. Nogal een zooitje dus. De uitkomst was dat daylight saving time was afgewezen. De mensen in WA zijn nogal conservatief en daylight saving time was iets te veel verandering van het dagelijkse ritme. Dus hebben we in de zomer met de oostelijke staten drie uur tijdsverschil en met NL zeven uur.
Wat ik nog wel even wil melden dat ik van 4-12 juli naar de Solomon Eilanden ben geweest voor een duikvakantie. We waren met zijn vieren geweest, drie vrienden van de duikclub en ik. Was grandioos. In de eilandengroep liggen veel 2e wereldoorlog scheepswrakken waar je op kan duiken. De eerste vier dagen brachten we door in Honiara, de hoofdstad van de Solomons. Hier hadden we vijf duiken gedaan inclusief een nachtduik. De duiken waren zo’n 30 tot 40 mtr diep. De rest van de vakantie zijn we naar Tulagi geweest, dit is een eiland wat een uur met de boot van Honiara ligt. Dit waren mooite duiken van de vakantie. In totaal hadden we hier 8 duiken gedaan op scheepswrakken en ook op een watervliegtuig. De laatste duik die we deden was op het scheepswrak Aaron Ward wat op 70mtr diepte ligt. We zijn tot het dek geweest wat op zo’n 62 mtr ligt. Voor degene die ooit gedoken hebben, weten dat 40mtr als maximale diepte wordt aangeraden voor recreatie duikers. Ik had zelf ook mijn bedenkingen om tot die diepte te gaan maar de instructeur die ons begeleidde had zelf al honderden malen op dit wrak gedoken dus het kon dus wel. En in de voorafgaande duiken hadden we steeds de diepte opgebouwd: eerst naar 40mtr dan naar 50mtr en 55mtr. 62 mtr is het diepste wat ik ooit gedoken heb wat op zich al geweldig is. Ook is dit zo’n beetje de maximale diepte die je kunt duiken op lucht. Wil je dieper of meer bottom time moet je met gemixte gassen gaan duiken zoals zuurstof/stikstof/helium. Maar hier moet je speciale training voor doen.
Het scheepswrak is in hele goede conditie dus je kon de kanonnen, torpedo buizen en het schip zelf goed bekijken. Foto’s maken kon helaas niet omdat de behuizing van de camera maar tot 40mtr gegarandeerd is. Je hebt maar 13 minuten bottom time maar dat was zeer de moeite waard. Op 60mtr treedt ook stikstof narcose in. Sommige mensen zijn daar meer gevoelig voor dan anderen en kunnen gekke dingen doen onder water. Voor de mensen die daar minder gevoelig voor zijn voelen zich op deze diepte zeer op hun gemak, zelfs een beetje high. Net of je er een paar teveel op hebt.
Als je dan weer terug gaat naar de oppervlakte moet je decompressiestops maken op 9, 6 en 3 mtr om te voorkomen dat je de Caissonziekte (stikstofbubbeltjes in je bloed) krijgt. Deze decompressiestops duurden in totaal zo’n 30 minuten. Ik heb wat foto’s bijgevoegd.

Dat is het wel zo’n beetje wat ik kwijt wilde deze keer. Tot de volgende keer maar weer. Houdoe.